کتاب آینده ی نزدیک

معرفی کتاب « آینده نزیدک »:
وقتی 13 سالم بود پدرم من را به نمایشگاه رایانه ای در اتلانتیک سیتی ایالت نیوجرسی برد.ماشین هایی که در آن سال یعنی 1965 به اندازه ی یک اتاق بودند و برجسته ترین شرکت های آمریکایی مانند آی بی ام آن ها را ساخته بودند ، پدرم را هیجان زده کرده بودند.او به پیشرفت باور داشت و این نخستین رایانه ها ، دریچه ای به اینده ای بودند که تصورش را می کرد.ولی من چندان تحت تاثیر قرار نگرفتم ، مانند هر نوجوان دیگری انتظارات بالایی داشتم.رایانه های این نمایشگاه بزرگ به نظرم چنگی به دل نمی زدند. این نمایشگاه به جز چند هکتار جعبه های فلزی مستطیلی و بی حرکت چیز دیگری برای مشاهده نداشت.یگانه کاری که این رایانه ها می توانستند انجام دهند چاپ کردن ردیف های بی شماری از اعداد خاکستری روی کاغذ های چاپگر های سوزنی بود.شب و روز داستان های علمی تخیلی می خواندم و فکر می کردم درباره ی رایانه ها چیزهای بسیاری می دانم و دستگاه های این نمایشگاه از نظرم واقعی نبودند.
در سال 1981 در یکی از آزمایشگاه های دانشگاه جورجیا کار می کردم و در آنجا برای نخستین بار توانستم به « رایانه اپل 2» دسترسی داشته باشم. گرچه این رایانه به یک صفحه نمایش سیاه و سبز با توانایی نمایش متن مجهز بود ، باز هم تحت تاثیر قرار نگرفته بودم .از یک دستگاه تایپ بهتر می توانست تایپ کند و در ساخت نمودار و ذخیره ی داده ها کارایی خوبی داشت ، ولی یک رایانه ی واقعی نبود . نمی توانست زندگی انسان ها را زیر و رو کند.


در بخشی از کتاب « آینده نزدیک » می خوانیم:
برای تغییر همه چیز ، هیچ چیزی به ارزانی ،نیرومندی و فرا گیری هوش مصنوعی وجود ندارد.هیچ چیز مهم تر از وسیله ی احمقی نیست که هوشمند تر شده است.حتی افزودن مقدار بسیار ناچیزی هوش مفید به یک فرآیند بهره وری آن را به سطح بسیار متفاوتی ارتقا می دهد.در مقایسه با تغییرات  عصر صنعتی مزایای هوشمندسازی اجسام بی جان می تواند صدها برابر نابسامانی بیش تر پدید آورد.
در حالت ایده ال این هوش افزوده نه تنها ارزان بلکه رایگان است.یک هوش مصنوعی رایگان مانند دیگر ابزار های رایگان و عمومی وب می تواند تجارت و علم را به گونه ای بی مانند گسترش دهد و به سرعت هزینه های خود را تامین کند.باور عمومی تا همین اواخر به ما می گفت که این ذهن مصنوعی نخست در ابررایانه ها میزبانی می شود و سپس ذهن های مصنوعی کوچکی در خانه خواهیم داشت و به زودی مغز ربات های شخصی مان را به گونه ی مصرفی و ارزان آن مجهز می کنیم.هر هوش مصنوعی یک موجودیت جدا خواهد بود.می دانیم تفکرات ما کجا پایان می یابد و تفکرات این هوش مصنوعی کجا آغاز می شود.
ولی نخستین هوش مصنوعی واقعی نه در یک ابررایانه ی جدا ،بلکه در یک ابرجاندار ساخته شده از میلیاردها تراشه ی رایانه ای که به آن نت گفته می شود به وجود می آید.این هوش مصنوعی ابعادی نجومی دارد ولی نازک ، ریشه دار و با اتصالی آزاد خواهد بود.به سختی می توان گفت این تفکرات ما کجا آغاز می شود.هر دستگاهی که به این هوش مصنوعی شبکه ای متصل شود ، به هوش آن دسترسی یافته و در بهبود آن مشارکت می کند.یک هوش مصنوعی جدا و منزوی ، توانایی یادگیری سریع و هوشمندانه ی هوشی را ندارد که به ذهن 7 میلیارد انسان و میلیاردها میلیارد ترانزیستور آنلاین و هزاران اگزابایت داده ی لحظه ای و چرخه ی بازخورد تصحیح کننده کل یک تمدن متصل است. پس این شبکه به خودی خود به چیزی هوشمند تبدیل می شود که به شکل وصف ناپذیری هر روز بهتر خواهد شد. در این شرایط ذهن های مصنوعی جدا معلول شمرده می شوند و فقط افراد در مکان های دوردست ناگزیر به استفاده از ان ها هستند.